jan 20 2010

Noordkaap 2008 intro

Nadat Sjaak tussen kerst en nieuw van 2006 de uitdaging was aangegaan, móest en zou hij een keer de winterse Noordkaap bereiken. De toen opgedane ervaringen werden geëvalueerd en de resultaten daarvan verwerkt in de aanpassing van de Yamaha R1 die Sjaak en de XT 660 R die Marcus reed.

Op zondagmiddag 3 februari 2008 vertrok live vanuit de Motorbeurs in Utrecht het team: Right Way Up 4 KiKa.

Hun doel was een vlag van KiKa, Stichting Kinderen Kankervrij, ruim 3.500km verderop naar het ‘Children of the World Monument’ op de meest noordelijke punt van ’t Europese continent te brengen. Tijdens de beursdagen hadden bezoekers geld gedoneerd voor KiKa en door hun naam op de vlag te schrijven, reisden ze symbolisch mee.

Behalve de motorrijders, reed ook Ad Groenenberg mee in z’n Land Rover Discovery op koolzaadolie. Hij had geheel zijn eigen uitdaging; zijn ‘groene’ Co2-neutrale 4×4 naar de koude kaap te rijden.
Hij vervoerde dan ook niet de bagage, maar had wel Cécile Vrijhoff op de bijrijderstoel, die de extreme tocht met foto- en filmcamera op beeld vastlegde.

Vanuit Duitsland reden ze naar Denemarken en over de Öresundsbrug Zweden binnen. Pas vlak voor de Noorse hoofdstad Oslo ontmoetten ze sneeuw en vorst. Via Yamaha Noorwegen was Sjaak in contact gekomen met spikespecialist Rune Granlund. Omdat het rubber van originele R1-banden niet dik genoeg was om houvast te bieden aan spikes die de gewenste 4 of 6 mm buiten het loopvlak uitstaken, plaatste hij spikes die maar ±1mm uitstaken. Genoeg op droog ijs, van geen enkel nut op sneeuw, maar bij gebrek aan beter…

Vanuit een zonnig Oslo reden ze naar het Vikingschip-ijsstadion van Hamar. Daarna verder tot de wintersportplaats Lillehammer, waar het zwarte asfalt overging in een witte deken. De waarschuwingen van Noren, dat zulke korte spikes op sneeuw niks uitrichten, bleken volledig terecht.

Door de bandendruk flink te verlagen, het gebruik van een spuitbus Snow-Grip en uiterst voorzichtig rijden, kwamen ze toch verder. Zélfs toen ze voorbij aan Dombås flink moesten klimmen over tot slijk gepekelde sneeuw die bij -7ºC opnieuw aangevroren was.

Afgedaald naar Trondheim, kregen ze wegen waar de pekel weer werkte, maar daarna van de kust wegdraaiend, gingen die opnieuw over in winterse condities. Heel soms nat asfalt, meestal tot ijs gereden sneeuwsporen of dooiende slijk, werd afgewisseld door een vlak wit tapijt waarop ze ontspannen konden sturen.

Op het hoger gelegen Saltfjellet ging Marcus in een ijselijke wind tegen de vlakte. Gelukkig kon hij zijn weg vervolgen en passeerden ze even later de poolcirkel.

Zo’n 100km ten noorden van Narvik bereikten ze het plaatsje Bardufoss, waar ze spontaan uitgenodigd waren door het Nederlandse 1^eMariniersbataljon dat daar op oefening gestationeerd was.
Ze mochten er wat onderhoud plegen en na een goede nachtrust vertrokken ze in een sneeuwfront dat enkele dagen aanhield.

Daarin allebei een val op hun conto, kwamen ze aan in Alta.

Vanaf deze stad begeleidde hen motorrijder Jan Tore, die speciale toestemming had geregeld waarmee de slagboom voor ’t team open ging, die tijdens het winterseizoen de laatste 13km naar de Noordkaap afsluit.